Zmarli z Radomia. Kto odszedł do wieczności w ciągu ostatnich 12 miesięcy?

Andrzej Burski

Zmarł 4 stycznia 2020. Miał 80 lat. Doktor nauk medycznych Andrzej Burski, jeden z najbardziej znanych i zasłużonych lekarzy radomskich. Był nie tylko lekarzem, ale i politykiem, samorządowcem. Andrzej Burski urodził się 26 października 1939 w Radomiu. Był synem oficera Wojska Polskiego Eugeniusza Burskiego, uczestnika kampanii wrześniowej, żołnierza Polski Podziemnej, zamordowanego w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu, odznaczonego pośmiertnie Krzyżem „Virtuti Militari” oraz Janiny Burskiej z Piekarskich. Andrzej Burski w 1956 roku zdał egzamin maturalny w liceum im. W. Syrokomli w Radomiu. W 1963 roku ukończył w raz żoną Irminą studia na Akademii Medycznej w Łodzi uzyskując dyplom lekarza, w ten sposób zapoczątkowując medyczne tradycje rodzinne. Po ukończeniu studiów pracował w Przychodni Przemysłowej w Radomiu, gdzie uzyskał I stopień specjalizacji z medycyny przemysłowej. Od 1966 roku, aż do przejścia na emeryturę, zatrudniony w Szpitalu Miejskim w Radomiu, który następnie został przekształcony w Wojewódzki Szpital Specjalistyczny, a następnie w Radomski Szpital Specjalistyczny im. dr. Tytusa Chałubińskiego. Podczas pracy w Oddziale Wewnętrznym II pod kierownictwem dr. Aleksandra Surdackiego uzyskał w 1969 roku specjalizację I stopnia z chorób wewnętrznych, a w 1973 roku specjalizację II stopnia z chorób wewnętrznych. W 1976 roku po przejściu dr. Surdackiego na emeryturę został najmłodszym w historii Szpitala ordynatorem. Funkcję tę sprawował aż do przejścia na emeryturę. W 1979 roku obronił pracę doktorską „Wpływ kortykosterydów na wydzielanie glikozaminoglikanów z moczem u ludzi” w Akademii Medycznej w Lublinie uzyskując tytuł doktora nauk medycznych. Był autorem wielu artykułów naukowych w polskich czasopismach medycznych, głównie z zakresu endokrynologii, diabetologii, kardiologii i balneologii. Pod jego skrzydłami specjalizację uzyskało kilkudziesięciu znanych radomskich lekarzy internistów. Pod koniec lat 80-tych zorganizował pierwszy w regionie ośrodek dializoterapii, który w późniejszych latach ewoluował w samodzielną stację dializ i oddział nefrologiczny. Poza pracą w oddziale w latach 1975 – 1977 oraz 2001 – 2002 dwukrotnie pełnił funkcję Zastępcy Dyrektora do spraw Lecznictwa. Przez wiele lat piastował funkcję przewodniczącego Wojewódzkiej Komisji Leczenia Uzdrowiskowego. Poza pracą zawodową angażował się w działalność towarzystw naukowych, działalność samorządową i polityczną. Był wieloletnim prezesem zarządu Radomskiego Towarzystwa Lekarskiego oraz członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, które przed reaktywacją Izb Lekarskich pełniło rolę samorządu lekarskiego. Był także aktywnym członkiem Towarzystwa Internistów Polskich. Współorganizował powtarzane cykliczne co cztery lata Zjazdy Naukowe Lekarzy Ziemi Radomskiej. Współredagował Radomski Rocznik Lekarski. Był posłem na Sejm X kadencji. W ramach działalności parlamentarnej angażował się przede wszystkim w prace Komisji Zdrowia. Od lat 90-tych do 2006 roku był radnym Rady Miejskiej w Radomiu, gdzie między innymi przewodniczył Komisji Zdrowia oraz był członkiem Komisji Porządku Publicznego. Za swoje osiągnięcia został uhonorowany odznaczeniami państwowymi, przede wszystkim Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi. Otrzymał Nagrodę Wojewody Radomskiego oraz Nagrodę Naukową im. Jana Kochanowskiego I stopnia, Medal „Zasłużony dla Województwa Radomskiego” oraz odznaczenia branżowe: „Wzorowy Pracownik Służby Zdrowia”, „Laudabilis” Warszawskiej Izby Lekarskiej, „Zasłużony dla PTL”, „Bene Meritus” i „Gloria Medicinae”. Prywatnie interesował się sportem. Był zapalonym kibicem boksu, a sam uprawiał piłkę nożną, narciarstwo i tenis. Lubił podróże, chętnie grywał w brydża i rozwiązywał wszelkiego rodzaju szarad.