Radom. Uroczyście upamiętnili legendarnego radomskiego kawalerzystę oraz patriotę, Michała Tadeusza Brzęka-Osińskiego. Zobacz zdjęcia

Obchody rozpoczęły się o godzinie 18. od uroczystej mszy świętej w intencji majora, która sprawowana była w kościele pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa w Radomiu. Nabożeństwo odprawił proboszcz, ksiądz major Łukasz Hubacz, który podkreślał o bohaterstwie Brzęka-Osińskiego i jego ogromnym wkładzie w walkę o niepodległą Polskę.

W Eucharystii uczestniczyli członkowie Komitetu Honorowego Obchodów: Róża Domańska, Julita Twardowska, Tadeusz Lipiec, Andrzej Mędrzycki, porucznik Paweł Łuk-Murawski, porucznik Tomasz Szulfer, a także liczne delegacje.

Po zakończeniu mszy świętej, zebrani udali się pod tablicę poświęconą majorowi na Rogatce Warszawskiej przy ulicy Malczewskiego, a następnie na jego grób znajdujący się na cmentarzu rzymskokatolickim przy ulicy Limanowskiego w Radomiu, gdzie po wystawieniu posterunku honorowego w obu tych miejscach zostały zapalone symboliczne światełka pamięci i złożone wiązanki kwiatów. Uczyniły to następujące delegacje:

• Stowarzyszenie Szwadron Radomski;
• Kielecki Ochotniczy Szwadron Kawalerii im. 13. Pułku Ułanów Wileńskich;
• Związek Piłsudczyków Oddział Radom.
• Fundacja Kawalerii Ochotniczej w barwach 11. Pułku Ułanów Legionowych przy Stajni Carino.

Michał Tadeusz Brzęk-Osiński urodził się w 1892 roku w Radomiu w rodzinie właściciela fabryki Florentyna i Anieli z Wójcickich. Od 3 sierpnia 1914 roku był żołnierzem Pierwszej Kompanii Kadrowej, a następnie 1 Pułku Ułanów Władysława Beliny-Prażmowskiego, piłsudczyk. Wraz z pułkiem brał udział w walkach pod Konarami, Kostiuchnówką, pod Wolą Pawłowską, Urzędowem, Trojanówką.

Od 5 lutego do 31 marca 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 Pułku Ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień wachmistrza szefa. Latem tego samego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a później w Łomży. Pseudonim legionowy nadał mu przełożony Stanisław Grzmot-Skotnicki.

Po zwolnieniu działał przez rok w Polskiej Organizacji Wojskowej w Warszawie. Od listopada 1918 żołnierz odrodzonego Wojska Polskiego. W stopniu podporucznika otrzymał przydział do 11 Pułku Ułanów. Z pułkiem brał udział w walkach wojny polsko–bolszewickiej. Podczas wojny: "za niezwykłą odwagę, waleczność oraz bohaterskie czyny" został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

W 1921 przeniesiony został do rezerwy w stopniu rotmistrza. W latach 1922–1939 w Radomiu prowadził rodzinną fabrykę maszyn rolniczych. Był też członkiem zarządu Związku Legionistów Polskich. Następnie polityk sanacji, w latach 1930–1938 z okręgu radomskiego poseł na Sejm II RP III i IV kadencji. Od 1932 roku był sekretarzem generalnym Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Jako bliski współpracownik premiera Walerego Sławka brał udział w tworzeniu konstytucji kwietniowej.

W kampanii wrześniowej w stopniu majora walczył w szeregach Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej. Następnie po ciężkich walkach pod Krasnobrodem dostał się do niewoli niemieckiej. Osadzony w Oflagu Woldenberg. W 1945 powrócił do Radomia, gdzie prowadził dalej swój prywatny zakład, upaństwowiony w latach pięćdziesiątych. Następnie szykanowany przez Urząd Bezpieczeństwa. Później został chałupnikiem produkującym zabawki.

W 1962 roku był współzałożycielem Radomskiego Towarzystwa Naukowego. Był też prezesem Klubu Miłośników Radomia oraz współpracownikiem Muzeum Regionalnego i PTTK, od 1975 roku był też inspektorem Miejskiego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki.

Zmarł 10 września 1983 roku. Został pochowany w kwaterze legionistów na radomskim cmentarzu rzymskokatolickim.