Szermierze z Radomia kontynuują tradycje przodków i mistrza Wojciecha Zabłockiego

Więcej ciekawych i ważnych informacji znajdziesz na stronie głównej ECHODNIA.EU/RADOMSKIE

Rodzima szermierka ma bogatą historię, którą dziś kontynuuje Grupa Rekonstrukcji Historycznej III Okręgu Policji Państwowej - Komisariat w Radomiu.

W 1953 roku powstały ogólnopolskie Zrzeszenia Sportowe „Zryw”, mające na celu rozwój sportu, szczególnie wśród młodzieży szkolnej. Jedną z propagowanych konkurencji była szermierka. Taka sekcja powstała również w Radomiu, treningi odbywały się na sali gimnastycznej Szkoły Podstawowej imienia Adama Mickiewicza, mieszczącej się przy ul. Jaracza. Drużyna żeńska ćwiczyła tam floret sportowy a męska również floret oraz szablę. Zrzeszenie Sportowe „Zryw” i powstające klubu ogólnopolskie w tym „Zryw - Radom” działały w ramach Szkolnych Związków Sportowych. Obie te drużyny prowadził Paweł Tymirski, trener klasy państwowej.

Pod jego kierunkiem starsza młodzież i seniorzy uprawiali również szermierkę w ówczesnym Klubie Sportowym „Budowlani - Radom”, gdzie oprócz floretu i szabli, ćwiczono także szpadę. W latach 1958-1959 w ramach Ludowych Zespołów Sportowych, istniał klub szermierczy „Leśnik - Radom”, które założycielem był Andrzej Mędrzycki, późniejszy znany dziennikarz radomski. Miejscami treningu były również (nie istniejące już dziś) sale gimnastyczne Gimnazjum i Liceum im. Marii Konopnickiej przy ulicy Żeromskiego, czy też Technikum Budowlanego przy ulica 1 Maja (aktualnie 25 Czerwca).

Szermierze z Radomia od początków lat pięćdziesiątych do połowy lat sześćdziesiątych, brali udział w wielu regionalnych i ogólnopolskich zawodach, zdobywając liczne nagrody. Sportowa działalność wygasła pod koniec lat 60. z chwilą śmierci trenera. Znaczący wpływ na rozwój szermierki w Radomiu mieli ówcześni zawodnicy: Jerzy Łodygowski, Jerzy Derfla, Zdzisław Skoneczny, Kazimierz Jasiński, Eugeniusz Szulakiewicz, Janusz Wojcieszek, wspomniany już Andrzej Mędrzycki czy późniejszy szef polskiego korpusu dyplomatycznego, ambasador Wojciech Piekarski. Historia radomskiej szermierki łączy się czasowo z największymi sukcesami sportowymi Wojciecha Zabłockiego, który niejednokrotnie gościł na zawodach nad Mleczną, w latach pięćdziesiątych i początkiem lat sześćdziesiątych.

Po ponad pół wieku, od 2012 roku w ramach działań Grupy Rekonstrukcji Historycznej III Okręgu Policji Państwowej - Komisariat w Radomiu, jej członkowie zaczęli trenować szermierkę. Miejscem treningów jest znów wspominana sala gimnastyczna mieszcząca się w obecnej Publicznej Szkole Podstawowej numer 28 imienia A. Mickiewicza. Pokazy szermiercze „granatowych z Radomia”, były wielokrotnie nagradzane na prestiżowych imprezach rekonstrukcyjnych w kraju.

- Szermierka oprócz jazdy konnej i strzelectwa była jednym z najważniejszych sportów w okresie II Rzeczypospolite. Oprócz szabli, szpady i floretu, które do dziś są konkurencjami olimpijskimi, popularna była zapomniana już dziś „sportowa szermierka na bagnety”. Ćwiczono ją w Polsce przez cały okres dwudziestolecia międzywojennego, aż do końca lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Sięgamy do źródeł. W szermierce staramy korzystać z książek autorstwa Wojciecha Zabłockiego, czy też profesora Zbigniewa Czajkowskiego, który również jako młody szermierz, brał udział w zawodach w Radomiu - mówi podkomisarz Paweł Łuk - Murawski, trener szermierki rekonstrukcyjnej i komendant radomskiej grupy historycznej policji.